God IS in control

Tijd voor een update,

Zoals veel van jullie weten is het de bedoeling dat ik zondag 27 Aug. naar Amerika vertrek voor mijn eindstage en afstuderen.

Er waren vooraf een paar in mijn ogen grote problemen. Maar God denkt daar anders over. Ik had namelijk nog geen visum. En die is niet zo makkelijk verkrijgbaar ook. De eerste keer dat ik naar de ambassade ging werd ik vrolijk weer naar huis gestuurd. Dat was dus niet zo veelbelovend. Ik had nog geen approval van de Amerikaanse regering. Zonder dat krijg je geen visum. Dus ik moest naar huis en wachten op dat papiertje. Daar wordt een control freak als ik nou niet bepaald rustig van dus ik heb hier flink zitten murmureren , bidden, huilen enzovoort. God heeft het af en toe flink met me te verduren.
Het was een moeilijke tijd. Het ene moment werd ik wel weer rustig en kon ik het bij God laten en het andere moment ging dat helemaal niet en had ik zin om moord en brand te schreeuwen. Dat laatste heb ik dan ook niet gelaten. Mocht je iets gehoord hebben, dan was ik dat hoogst waarschijnlijk.

In Amerika werd me verteld dat ze me nog geen approval konden geven en dat dit door een enorme werkachterstand van drie maanden ook nog wel een dag of 70 tot 130 kon duren. Juist ja, dáár word ik lekker rustig van.
Mijn vrienden in Amerika hebben daar geprobeerd te mailen maar de mail werd niet beantwoord omdat er geen tijd voor was, en aan de telefoon werd hen verteld dat ze niet over individuele zaken gaan spreken per telefoon. Hmhm...

Ik ben maar doorgegaan met bidden, want ik weet heel zeker dat God veel meer kan dan alle ambassades, regeltjes en bureaucratie bij elkaar. Nu lijkt dat wel heel lekker braaf en christelijk maar zoals ik net al zei was ik nou niet bepaald het voorbeeld daarvan. Ik was boos en ook af en toe best wel in paniek. Ik weet zeker dat God juist op die momenten er voor je zijn wil dus heb ik er heel verstandelijk voor gekozen juist op die momenten wel aan God te vertellen wat me bezighield en waar ik bang voor was. Heel vaak was mijn gebed niet meer dan dit: "Help Heer, ik weet het niet meer!" Je zou dr bijna zo'n irritant opwekkingslied met superveel herhalingen en onbereikbare toonhoogte van kunnen maken.

Afgelopen vrijdag kreeg ik van mijn stage instelling een andere uitnodigingsbrief met het verzoek om een ander soort visum. Dat was onze enige kans om nog een visum te krijgen. Ook hiervoor had ik formulieren nodig die ik niet had. Ik heb toen besloten maandag direct naar de ambassade te gaan en dat visum aan te vragen. Ik was heel erg bang dat ze me weer naar huis zouden sturen. Je kent dat wel: bedankt voor het reizen, goede reis terug.
Ik heb zaterdag tijd genomen om hier veel voor te kunnen bidden, en ook voor andere dingen natuurlijk anders word het wel heel erg saai.

Gisterochtend stond ik dan om half negen bij de ambassade. Het hele ritueel van binnenkomen was me nu bekend dus ik had er al rekening mee gehouden en een boek meegenomen voor in de lange rij. Dit keer ging het een stuk vlotter, ik kon gelijk doorlopen bij het hek. Daar werd ik vervolgens weer uitgbreid gecontroleerd op bommen, scherpe messen, wapens en flesjes water! Flesjes water?? Betrapt! Ja die had ik natuurlijk in mijn tas zitten. Om te bewijzen dat er geen explosieve stoffen inzaten moest ik tegenover de bewaking uit mijn flesje gaan drinken. Lekker charmant. Ze keken me even heel kritisch aan maar toen ik niet begon te roken, te smelten, te bruisen of te exploderen mocht ik doorlopen naar de volgende rij. De rij bij de deur duurde dit keer geen drie kwartier dus ik heb mijn boek niet uitgekregen. Sterker nog, ik heb hem niet eens uit mijn thuis gehaald. Bij binnenkomst hoefde ik dit keer alleen mijn riem maar af te doen en mijn tas te laten controleren. Gelukkig hoefde ik niet nog een slok water te nemen, je mag daar namelijk niet naar de wc en ik klotste al zo'n beetje.

Het hele ritueel bij binnenkomst sla ik maar even over. Je gaat dan nog een keer in een rij, praten met een niet bijzonder van vriendelijkheid overlopende man en dan nog een keer heel lang wachten in afwachting van je interview.
Tijdens het interview werd me al snel duidelijk dat ik een visum wel kon vergeten. De eerste vraag was: Why did you came back? euh..... nou ik dacht ik mis je zo, en het is lekker weer om om vijf uur op te staan en lekker een paar uur in de trein te gaan zitten dusseeuhhh, zullen we een bakkie doen??

Dat zei ik dus niet. Ik moest opnieuw mijn hele verhaal doen en nog steeds had ik de goede papieren niet. Ik kon het wel vergeten. De dame die me hielp begon een beetje te twijfelen en vroeg of ik een momentje had. Nou die had ik wel, kon ik mooi even bidden. Ze ging op zoek in haar computer stelde me nog een stuk of teveel irritante lastige vragen en vroeg of ik nog een momentje had? Dus ik zei: ofcourse, no problem! Nog meer tijd om te bidden, jeuhhh! Ze ging in overleg met haar collega en vergat haar luidspreker uit te zetten. Dat vond ik niet zo erg in dit geval.

Uiteindelijk zei ze, ik geef je een visum maar je moet wel begrijpen dat ik het heel vervelend vind dat je het woord "job-trainee" gebruikt terwijl je daar in mijn ogen geen training ontvangt.
Nu krijg ik dat wel degelijk daar maar zij denkt daar een beetje anders over. Het leek me nou hét perfecte moment om te zwijgen en ja te knikken en excuus te maken voor het feit dat ik dat woord heb gebruikt. Het is me gelukt mijn gezicht in de plooi te houden tot ik buiten het gebouw was. Daarna moest ik nog even volhouden tot ik ook het hek uitmocht en uit zicht was....pffieuww! DankU Jezus! Dat was echt heel erg goed! Ik bleef dat nog even herhalen totdat ik wel een overslaande cd leek. Er is geen ambulance gestopt om me met een dwangbuis en een paar injecties mee te nemen, er keek niemand om. Ze zijn dr wel wat gewend of ik kwam niet boven de herrie van de anderen uit, kan ook nog.

Mijn visum zou morgen of overmogen wel ongeveer opgestuurd zijn. En tot mijn grote verassing is hij nu al binnen. Geldig tot 2016. huh??

Kan iemand me nu nog vertellen dat God NIET in control is?

Hilda