oops wat gaat de tijd ineens snel!

Terwijl ik vandaag nietsvermoeden met Rinda zat te chatten vroeg ze me ineens: "Hoe lang kennen we elkaar eigenlijk?" Ik begon te rekenen en tot mijn grote schrik kwam ik erachter dat we 10 jaar vriendinnen zijn. HELP!! 10 jaar! Ik word oud! Waar zijn die 10 jaar gebleven, geef terug en snel een beetje!! Wow! In ieder geval, vinden jullie het niet stoer dat ze het al tien jaar met me uitgehouden heeft? Ze is een lieverd zoals je ziet.

Leuk shirtje he?

Speciaal voor agenten die me voor piet snot aanhouden, voor aandachtsorgels, lastige clienten (helaas past dit shirt niet in de dresscode voor mijn werk) en voor wanneer ik slaap of doe alsof ik slaap :)

Strandwandelingetje

Wauw! Vandaag zorgde de storm voor een prachtig uitzicht op het strand. Klik op de foto's om ze in het groot te zien en geniet met me mee.

Kerstcadeautjes :)

Thanx to Kathi en Sandy. Ik hoef nu voorlopig geen water met koffiesmaak meer te drinken. hmmm ik kreeg een Starbucks giftcard waarmee ik heel wat goede koffie kan drinken bij de enige plaats waar hier goede koffie te vinden is. Starbucks! Dit is goed!

Ayllie en Autumn hadden beide een kerstkoekje voor me gebakken. Speciaal voor mij hadden ze Oma wat op hun pakje laten zetten voor mij. Ayllie wilde zeggen dat ze van me houd. Autumn wilde natuurlijk niet hetzelfde zeggen als haar zusje, dus zei ze: Ik vind Hilda

aardig. Ik ben met beide erg tevreden.

Christmas

Vanavond was het kerst in huize Good. Alle kinderen en kleinkinderen waren er. we hebben samen gegeten en cadeautjes uitgepakt. Je zult hiet niet geloven maar het was takke weer hier in Florida. De regen kwam met bakken uit de hemel en de wind giert langs het huis. Ik heb ze hier verteld dat het echt Hollands kerst weer is en dat ik me helemaal thuis voel.

De kinderen zitten heel geduldig op de bank te wachten tot ze hun cadeautjes uit mogen pakken. En dat valt niet mee. Na dagen en nachtjes aftellen, dagelijks de cadeautjes onder de kerstboom bekijken en er niet aan mogen komen..... de kinderen willen maar een ding! Uitpakken die hap!

Na en tijdje zijn Ayllie, Isaiah, Arwen en Autumn het wachten inmiddels wel zat. En dat vertelden ze me dan ook: I want petent! (presents) Kijk die koppies...

Zion kreeg een bal van me, net als zijn neefje Asthon. Hij heeft de bal de rest van de avond bijna niet meer losgelaten.

Isaiah pakt heel gefocust zijn Bertie de bus uit. Mijn kerstcadeautje voor mijn grote Thomas the tank engine fan ;) Hij speelt alle treinen na en weet precies wat voor gezichten ze allemaal trekken. Wanneer je hem vraagt zal hij je heel serieus een demonstratie geven.

Voor alle meiden heb ik een foam knutsel set gekocht. Ze vonden het leuk. Hier zie je Autumn de hare uitpakken.

Kerstdiner :) De hond en ik waren beide erg tevreden met het feit dat hij mijn glibberige ham opat.

De auto die niet rijden wilde.

Dit is het verhaal van de auto die niet meer rijden wilde.
Op een mooie zonnige en warme Decemberdag reed Hilda in haar autootje over zo ongeveer de meest drukke en gecompliceerde weg door de stad Pensacola. Vlak voor een kruising ontdekte Hilda; Heej het licht staat op rood, laat ik eens stoppen. En terwijl ze daar zat te wachten tot het licht weer groen was kwam er ineens een heleboel rook uit haar motorkap. "Uh ooh", dacht Hilda, want voor zover zij wist was haar auto een zeer overtuigde anti roker. "Dit is niet geheel gewoon te noemen", dacht ze, en ze begon te bidden dat ze het toch op zijn minst zou halen tot haar werk. Het licht sprong op groen en Hilda gaf gas. De auto begon een hoop lawaai te maken en schreeuwde: "Mooi niet hoor! Ik ga niet! Geen centimeter! Je bekijkt het maar!" Nou dat was een lichtelijk probleem in het midden van deze drukke kruising. De auto's achter Hilda begonnen ongeduldig te worden. Dus Hilda keek haar auto nog eens extra lief aan..."please? Voor deze ene keer? Het is nog maar tien minuten rijden naar mijn werk!" Maar de auto, niet geheel vrij van koppigheid, bleef weigeren. "nou lekker ben jij", zei Hilda en ze stapte uit haar auto en duwde hem (tot grote opluchting van het overige verkeer) netjes op de stoep. Hilda belde haar collega en vroeg zich af hoe ze de auto ooit naar haar kantoor kreeg. De collega kwam en zei:"laat me eens even bellen". Ondertussen keek Hilda haar auto nog eens lief aan; Wil je echt niet nog een klein stukje verder rijden? Maar de auto zweeg in alle talen.
Op dat moment hoorde Hilda haar collega in de telefoon zeggen: "Hey, weet je nog dat er vorige week een wiel van de auto viel die je aan het slepen was en mijn auto raakte? En weet je nog dat je me toen een gratis sleepdienst aanbood voor wanneer het ooit nodig zou zijn?" Hilda dacht dat haar collega een grapje maken, maar ze was serieus. Binnen een half uur kwam daar een zeer ruig uitziende man aangereden in een sleepauto. "Die doet het niet meer" zei hij. Tjah, dat had Hilda zelf ook al ontdekt. Hij sleepte de auto op zijn oplegger en bracht hem gratis en voor niets naar het Loaves & Fishes kantoor waar Hilda werken moest. Hilda was het er niet mee eens dat die auto niet meer rijden wilde maar zei ze: "God heeft er in ieder geval voor gezorgd dat de auto het gehaald heeft naar het kantoor" Vraag niet hoe, maar hij is er!

De volgende dag wilde de auto, koppig als hij was nog steeds niet rijden. Hij had zo genoten van zijn sleeptochtje dat hij dat nog wel eens wilde proberen. Dus de Sandy man kwam met zijn truck en sleepte hem voor deze ene keer, nog een half uurtje rond. Tot hij bij een garage kwam. Daar keken ze naar de auto en zeiden: "Deze auto is niet koppig, hij is de laatste keer niet goed gerepareerd" Wat een opluchting was dat voor Hilda! Ze had namelijk bij de laatste reperatie al haar spaarcentjes besteed en ze had niets meer over. Een fout van de garage is het beste wat je overkomen kan in deze situaties, dacht ze. De volgende dag kon ze haar auto ophalen en hoefde maar $15 te betalen voor een paar nieuwe slangetjes. Hilda startte de auto en keek hem nog eens lief aan, ga je rijden vandaag? Tot grote opluchting van Hilda, wiens knieen nog zeer pijnlijk waren van de duw-ervaring, schoot de auto in zijn achteruit de parkeerplaats af.

He bah, lekker kersterig

Nou hier dan de echte Amerikaanse kerst. Al sinds eind November hoor je op elke zender 24 uur per dag kerstmuziek. Iedereen praat over kerstress, koekjes die gebakken moeten worden, cadeautjes die gekocht moeten worden, maaltijden die voorbereid worden.. Kortom, kerst is a big deal hier. En dan heb je nog die grote dikkerd met zijn baard. De kerstman. Hij heeft me al de stuipen op het lijf gejaagd. Ik liep nietsvermoedend door een winkel en ineens achter een schap zit daar een kerstman. Tjah die had ik even niet verwacht hoor. Vraagt ie ook nog hoe het met me gaat! Ik hoop niet dat hij echt een serieus antwoord verwachtte. Je ziet een hoop kerstmannen hier. En dan een hoop ouders die hun kindje op schoot met de kerstman willen laten fotograferen in het winkelcentrum. Janken die kinderen!! Ik vind het zielig voor ze hoor. Eerst mogen ze niet met vreemden praten en dan worden ze bij zo'n grote baardman op schoot gezet en moeten ze nog lachen ook! Tjah... ieder zo zijn hobbies :)

Een hoop mensen vragen me of ik al helemaal voorbereid ben voor de kerst. Dus ik zeg elke keer, ja hoor, ik bereid niets voor, heb ik ook geen stress. Gossie, wat gaan ze daar schaapachtig van kijken hier. hihihi. Maargoed, een paar cadeautjes heb ik wel gekocht voor mijn zes kleine wurmsels hier en voor Kathi en Sandy. Ik had er alleen geen stress van want ik geniet van elke minuut die ik alleen kan winkelen :) I love my alone time!

Gelukkig is het hier en huis geen al te groot circus. Een boom met cadeautjes eronder en in plaats van die lelijke pronkerige piek met grootheidswanen, een kerstengel op de top. De kinderen wachten vol spanning tot de grote dag aangebroken is waarop ze hun kerstcadeautjes mogen uitpakken... nog eeeeveen wachten :)

Hardlopen op het strand

Wat is er beter dan hardlopen op het strand op een mooie zondagmorgen in December. Het was lekker warm en ik kan rennen tot ik er bij omval. Yesss! Het vergt wat training maar dan heb je ook wat. Ik probeer in ieder geval drie keer per week hard te lopen, meestal na mijn werk of vroeg in de ochtend. Ik heb er helaas niet altijd tijd voor. Gelukkig kan ik dan hier in de buurt heel goed een uurtje skaten. Heb ik jullie al jaloers gemaakt? Deze foto is van vlak na het hardlopen. Ik heb mijn schoenen uitgeschopt en ging even het zeewater testen. Lekker frrrrris. :)

Happy birthday en de politie op mijn hielen

alle collega's van Loaves & Fishes

sandi en ik in Carabas, een heel goed Italiaans restaurant. En hieronder Sandi en haar verloofde Mike. Ze trouwen in Juli en willen me er als eregast bij hebben.

Nou het is gelukt hoor! We hebben gister voor mijn verjaardag in mijn favoriete restaurant gegeten en daarna zijn we naar de film geweest met zijn allen. Ik bedoel met al mijn collega's en mijn vriendin Sandi. Het was echt heel erg leuk, echt alle collega's waren er en ik ben overladen met lieve kaartjes en cadeau's. Ik had mijn kofferbak helemaal vol. Nu heb ik mijn collega's ook verslaafd gemaakt aan de falafel, couscous en hummus... Gnagna! Ze bleven maar zeggen: this is soo good! Tjah, dat kan ik me wel voorstellen als je het smerige Amerikaanse eten gewend bent. Behalve de peanutbutter koekies dan. Grapje hoor, het is wel eetbaar hier, zo nu en dan. Deze onderste foto is met mijn vriendin Sandi en mijn baas, Micah. 's avonds hebben Mike, Sandi en ik gegeten in Carabas, een heel goed Italiaans restaurant wat ook nog niet veramerikaanst is. (bestaat dat woord eigenlijk wel?) Daarna zijn we naar de bios geweest om "Blood diamont" te zien.

's Avonds rond een uur of elf reed ik naar huis, heel nietsvermoedend en totaal onschuldig.... en ineens zie ik een heleboel flikkerlichten in mijn spiegels, en dat niet alleen, de sirenes loeiden me om de oren. Eerst dacht ik nog, neeee dat is niet voor mij, ik deed niets verkeerd! Maar deze beste agent wilde blijkbaar toch even met mij praten want hij bleef maar achter me rijden met zijn herriesysteem. Ik schrok me de blubber zeg. Dus ik ergens een zijstraatje inslaan, de motor uitzetten, raampje opendoen en braaf in de auto blijven wachten. En daar kwam ie dan. Meneer agent. Hij wilde mijn rijbewijs even zien dus die heb ik hem maar even gegeven. En hij zou er zo mee weg lopen om het na te trekken. Daar was ik het niet mee eens natuurlijk. Ik wil op zijn minst weten wat ik fout heb gedaan. Mag je drie keer raden wat ik gedaan had!..... Het is de meest zinvolle reden om mensen aan te houden! DE LAMPJES VAN MIJN NUMMERPLAAT DEDEN HET NIET! Tjongejonge.... Ik moest met hem meelopen en hou ze me wel even laten zien dat het allemaal niet werkte. En wat bleek, ZE DEDEN HET WEL! Stond ie mooi met zijn mond vol tanden. Hij heeft netjes zijn excuses aangeboden en ik heb hem heel beleefd met mijn lieftalligste glimlach een goede avond toegewenst. Terwijl ik mijn deur dichtdeed riep ik van opluchting en frustratie HOLY MOLY! bleek mijn raampje nog open te zijn en pas daarna hoorde ik de deur van de politie auto dichtslaan... oops RIJDEN! Hij heeft vast in de stuip gelegen daar. Ik schatte hem zeker niet ouder dan 21 maargoed, ik denk dat hij zich een beetje verveelde. Het is maar goed dat ik lief bleef lachen, anders had hij vast wel iets anders gevonden om me mee te pesten. Haha! Het was een leuke ervaring :) helemaal achteraf natuurlijk.

Verjaardag

Eigenlijk wilde ik nog heel even wachten met verjaardagsfoto's plaatsen maar ik doe het nu toch.

Vandaag ben ik met Kathi en Sandy uit eten geweest in Cracker Barrel, om mijn verjaardag te vieren. Daarna zijn we naar mijn favoriete koffie plaats geweest. Starbucks! Daar hebben ze drinkbare koffie die niet smaakt naar water met een koffiesmaakje :) Je kunt er zo lang zitten als je wilt en ik heb er zelfs al eens aan mijn clientverslagen gewerkt. Er is een plaats waar je je laptop in kunt pluggen.

Zaterdag heeft de huisgemeente me hier verrast met een verjaardagsfeest. Iemand had een taart meegenomen en er werd voor me gezongen. En uitblazen die kaarsjes maar weer! Kathi was zo aardig om me te vertellen dat ze geen 27 kaarsjes had en dat ze ook niet zeker wist of dat op de taart zou passen... jaja het is duidelijk Kathi... ze heeft toen maar met de kaarsjes die ze had een 27 gemaakt. Sandy heeft samen met de mensen uit de gemeente voor me gebeden. Dat vond ik ontzettend lief en ontroerend. Nu kunnen ze op mijn werk niet zo goed geheimen bewaren. Hoe ik dat weet? nou.... ik weet bijvoorbeeld dat ze morgen een surpise party voor mij georganiseerd hebben. Ze zijn ook zo lekker doorzichtig. Eerst vroeg mijn baas of ik een menu kaart had van mijn favoriete restaurant. (had ik natuurlijk, het is een turks restaurant, hmmmm falafel!!) Toen zag ik in ieders postvakje een kopie van die menukaart zitten.... hmmmmmm..... Vervolgens kwam mijn baas mij me om me te vertellen dat ik extra moest werken morgen. Normaal werk ik niet op vrijdag en ze vertelde me ook niet waarom.. hmmmmm... Dus ik zei: "yes sure no problem, what time?" Waarop mijn baas zei: about 11:30 so you can rest a little bit in the morning. Nou zegt 11:30 jullie waarschijnlijk niet zo veel. Maar dat is een half uurtje voor de lunch. En wanneer iemand jarig is gaan we meestal met alle collega's lunchen. Goed voor degene die het nog niet door hebben:

menukaart in alle postvakjes +extra dag werken + beginnen voor lunchtijd + normaal een lunch voor iemands verjaardag = ?????? Mijn suprise party verjaardags lunch. Niet moeilijk deze som. En om het geheel nog een extra bevestiging te geven: Toen ik tegen mijn vriendin zei: see you on friday on my party, ging ze stampen en oooohh! roepen. En ze wilde weten hoe ik dat wist...

Tjah... hoe zou ik dat toch weten? euhhhh??

In ieder geval, ik zal morgen foto's maken en ze ook hier op de blog zetten.

Het was even stil he!

Oei oei wat was het stil op mijn blog!

Niet omdat ik jullie vergeten was, maar omdat het zo ontzettend druk was hier.

Mijn dagen op mijn stage zijn lang en soms emotioneel lekker heftig. Wanneer ik dan thuis kom moet ik eerst mijn clientverslagen, evaluaties, school verslagen enz maken. Tegen de tijd dat ik dan vrij ben, val ik om van de slaap :)

Lang leve de weekenden haha!

Maar natuurlijk vergeet ik mijn trouwe vrienden en familie niet die geregeld mijn blog even bekijken. Vandaar nu even een berichtje.

Ik ben nog steeds super op mijn plaats op mijn stage en geniet van alles wat ik er leren kan. Om de boel een beetje in balans te houden, soms zijn er ook wel eens wat moeilijkere dagen hoor! Zoals vandaag:

Vandaag moesten we iemand uit het huis zetten omdat ze zich op verschillende gebieden behoorlijk niet aan de regels had gehouden. Er zijn niet extreem veel regels voor de families in ons programma maar het is wel belangrijk voor de samenwerking en het hulpverleningsproces dat er volgens deze regels gewerkt wordt. De betreffende dame had het na enkele pittige waarschuwingen zo voor elkaar gekregen dat we niet meer met haar konden samenwerken. Ik heb zelf altijd een beetje een regeltjes allergie, toch vind ik dat de families in ons programma echt niets te klagen hebben als het daar om gaat. De regels zijn streng maar niet extreem en wanneer er zich een situatie voordoet dat iemand zich er niet aan kan houden kan dit altijd besproken worden. Het hangt een beetje af van de situatie. Deze dame had al een paar flinke waarschuwingen gehad. En bleef doorgaan met waar ze mee bezig was dus moest ze het huis verlaten. Ze had twee weken om haar spullen te pakken. Vandaag was haar laatste dag. Het was de bedoeling dat ze om tien uur vanochtend haar spullen ingepakt had. Uiteindelijk werd dat zes uur vanavond. Ondertussen kregen wij te horen hoe slechte christenen wij waren en wij werden als boosdoeners gezien omdat wij deze familie uit het huis zetten. Eerlijk gezegd had deze dame nog een kans om haar fouten te herstellen en dit heeft zij niet gedaan. Dit was zo'n dag waarop je dus heel moe en bezorgd en machteloos thuis komt. Ik vond het moeilijk omdat er zoveel kansen waren voor dit gezin om aan een stabiel thuis en inkomen te werken. Wanneer de moeder hiervoor gekozen had. Nu staan ze allemaal op straat. En dat is "sad". Het kan zo anders!

Hoe groot was de verassing toen ik mijn PO box opende na deze lange zware dag! De sint was langs geweest! Helemaal vanuit Nederland! :) Wat leuk!

Die lieve Ciska en Auke Jan!

Ik kreeg een lief briefje van ze met een paar super heerlijke zakkies sterrenmunt thee. Ik heb er snel thee van gezet en met volle teugen genoten. (auw heet!) Was dat even leuk! Dankjewel lieverds!

Wat ik met jullie andere cadeautje heb gedaan valt wel te raden :) kijk maar eens goed naar de foto. Ik denk dat je het wel ziet.

Dit is een mooi moment om iedereen even officieel bedanken voor de steun, de brieven, de kaarten, de emails, de comments op mijn blog, de skype en msn babbeltjes, de telefoontjes en pakketjes. de financiele steun van mijn sponsors (thanx Marja thanx George!) en wat er nog maar meer aan steun ontvangen word hier. Ik ga altijd helemaal radio actief stralen als ik zie hoe jullie er allemaal voor me zijn, zelfs als ik een klein eindje verderweg zit dan anders. Bedankt!

ohjah, dat vreselijke haar op die foto is een gevolg van een Amerikaanse knudde kapper. Moraal van het verhaal, je kunt het beter laten groeien...